MERHABA DİYEREK

Reha Ören

Öncelikle merhaba diyerek başlamak istiyorum. Cevabı en zor olan sorulardan biri, “bana kendini anlat” sorusudur.

En zor yazılardan biri de “Özgeçmiş” yazısıdır. Neresinden başlamak gerekir? Bitmemiş bir filmin sonunu anlatmaya benzer.

Ananın adı, babanın adı, doğduğun yer, sünnet olduğun tarih, askere gidiş tarihin. Hele askerlik faslına girmeye gör tezkereyi alamazsın bir türlü.

Nerede, nasıl yaşadığının bence önemli olmadığı için de böylesi şeylere itibar etmediğimden midir nedir, zoruma gider özgeçmiş yazmak.

Yaşadıklarının tekmilini birden yazsan birilerine, belki bir yerlere ihanet, yazmazsan kendine ihanet etmek demektir özgeçmiş yazmak.

Tıpkı işe girmek kendi kendine bonservis vermeye benzer! Neyse, yaşamın temel kurallarından biri olan arz / talep dengesini yerine getirmeye çalışayım.

Aslen İstanbulluyum. Karamanoğlu’yum. Piri Paşa sadareti bırakıp maiyetiyle İstanbul Silivri’ye geçmiş.(şimdi birileri diyecek ki böbürlenmiş! Biliyorum böyle diyeceklerini, O yüzden sevmem özgeçmiş hikâyelerini). Kütükte orası yazılı. Memuriyetten dolayı Kayseri’de doğmuşum. Dahasında ise Kars ve Bingöl var.

13 yaşında iki kitap okudum. Biri İsviçreli yazar Max Frisch’in” Çarpık Sevda”, diğeri ise Amerikalı yazar Dale Carnegie’nin “Dost Kazanma ve İnsanları Etkileme Sanatı”. İki kitap hayatımı değiştirdi.Çarpık Sevda makinelere aşık olan ve makinelerle arasında akıl almaz ilişkiler sarmalı olan bir kitap. Diğeri ise malumunuz, günümüzde de hâlâ popülerliğini koruyan bir kitap.

Dahasında Tanrı’ya yakarı. “Benim rızkımı kalemden eyle. İnanmadıklarımı yazmama asla müsaade etme”. Kabul günüymüş ki kabul buyurmuş.

Hayatı olduğu gibi, meğer gazeteciliği de makası ters ucundan tutar gibi tutmuşum.

Daima fikri boyutunda olmuşum. Gazetelerin ruhu olması gereğine inanmış ve hayatım boyunca onu uygulamışım.

80’li yılların başında Kavgamız Turan Dergisi kadrosunda yer almışım.  Pek de yeni yetme sayılmaz ama hayli bıçkın delikanlılık dönemlerim.

70”li yılların son demleri…

Daim olduğu gibi o vakitler de parti dışı konularla ilgilenmekteyim.

Sonraları şimdilerde kalmadı ya, Bab-ı Ali kaldırımlarında sürtmeler.. İrili ufaklı gazeteler. Patron çıkarına iş yapmadın mı kovulmalar. Sonra Adana. Bir ara Son Havadis Çukurova Müdürlüğü…

Anadolu’nun ilk ofset gazetesini basan rahmetli İsmail Okuroğlu’nun Adana’ya getirişi.. Güney Haber badiresi. O gazete, bu dergi benim ömür çürütmeler..

1992 irili ufaklı gazete ve dergilerden kovulmalardan sonra bıkkınlıktan mıdır nedir, Söz Gazetesi’nin yayın hayatına başlayışı..

Güya dedik ki Anadolu’nun bağrında bir çoban ateşi yakalım. Bizden başka üfleyen olmadığı için harlansın diye üflemekten olacak koah olduk gitti. Çoban ateşi de sanki Adana ve Adanalıların çok umurlarında idi!

Haaa evvelinde Çile Dergisi var. Arada Ulusal Diriliş. Türk Sözü’nü de unutmamak gerekir.

Ol mevzuları bilen fark etmiştir ki gazetecilik tercihlerimizden mütevellit hayatımız hep ters köşe… Ovanın çukuruna düşmeye gör bir kere.. Ne zaman çıkmak istersen patinaj yapıp geri kayıyorsun! Çıkmak için de takatsiz kalıyorsun, soluğun yetmiyor… Her ne ise… Ardından teknolojinin dümen suyunda internet gazeteciliği.. 17 yıl önce miydi neydi?

www.sozgazetesi.org.

Ülke genelinde etkili.. Lakin yerelde handiyse badel sübadel mevt!

Derken durup dururken bir öneriye uyup, Söz Tv diye yeni bir yola çıktık. Bilumum “Yanındayız” diyenlerin yol almaları.. Normaldir bura Adana’dır, taşlıdır yolları!

Ardından gelenlerin “İnayet” misali destek gösterisinde bulunmaları.. Sonrasında yazıda yabanda leş bulmuş sırtlan misali sırıtmaları… Bunlar taşrada fikri gazetecilik yapmanın, ar ile kar’ı karıştırmadan, dava adamı olmanın inanılmaz faturaları..

Neyse hasılı kelam özgeçmişimiz bu kadardır Vesselam..

Söz Gazetesi’nde, www.sozgazetesi.org adresinde ve Söz Tv’”de yaktığımız Çoban Ateşlerini bu can,bu tenden çıkana kadar üflemeye devam…

Azim ve Karar, 19 Ağustos 2022.